POSIBILIDADES

Pedro Linares

oleo

POSIBILIDADES

           I

Abrázame

con tan pouco

Ti podes

montar as pezas todas

É…

que non che gusta o xogo?

            II

Son unha nena caprichosa

para ti,

Ti para min

es un ogro

Inda podemos facer un conto!

Raquel Pazos

Vigo, 6 de decembro 2012

SEN RETORNO

"CAMIÑO Á SABEDORÍA"

Leonid Afremov

óleo

SEN RETORNO

a todas as mulleres

 que buscan a VIDA

Es azul de metileno, muller de napa

unha sombra proxectada na delongada viaxe.

-Todo o que ti fagas, está ben, meu amor

O xeito que tes de estender a roupa limpa

consecuente e comedido

Eu son camiño incerto

Ti apagas as luces todas

mentres eu supero os charcos

sen rumbo fixo

e acho formas prodixiosas no chan

onde pousar,  aínda que sexa coas punteiras.

-Todo o que ti fagas está ben, meu amor

Cando pechas con chave a porta

Eu tiro as mans fóra

entre as reixas da xanela

busco a luz, levanto pontes

cun pé en cada rocha.

E penso na muller de pel de napa

nos sucos do azul de metileno da infancia

en apurar o charco,  en abrir todas as portas

e que na prodixiosa forma dunha fonda cicatriz

ocúltase  proxectada a sombra desta viaxe

sen retorno.

Raquel Pazos Garrido

Vigo, 26 de outubro de 2012

SOÑEI

O pasado sábado 6 de outubro foi a presentación do TRISQUEL ART no café El Golem, en Vigo onde aínda permanece a exposición fotográfica dos compañeiros Rosa Martínez, Jose Goris e Cruz Martínez que tiveron a ben convidarme para os acompañar e participar no recital poético aberto no que puxen voz a algún dos poemas de Aria para dúas voces, entre eles,

Soñei

Hoxe soñei que te encontraba

contigo falei por fin, o tempo pasa

charlamos de detalles do pasado

ti mirábasme

rimos un pouco das cousas

as túas mans nas miñas

eu soñaba

percorrer o teu corpo novamente

-o sitio aquel-  acórdaste?

onde farías perdurables as túas ideas

aínda está baleiro, non hai nada alí

aínda podes…

levantarme os muros suavemente cos teus labios

limparme as feridas, derrubar os imposibles

aínda podes

espertarme cun beixo.

Raquel Pazos

ESTRAÑA SENSACIÓN

LYDIA GORDILLO

óleo sobre lenzo

ESTRAÑA SENSACIÓN

Bebo,

Ti mírasme,

na copa sorteamos sentimentos remexidos

Eu vexo

un cóndor pasar polos teus ollos iluminados

coa sorte

de quen procura aquilo que non ten

Mentres, eu

Béboche

coa estraña sensación

de quen busca aquilo que non existe

Raquel Pazos

Vigo, 23 de agosto de 2012

POESÍA, REALIDADE

“A poesía non é literatura. A literatura é unha creación humana grandiosa, pero a literatura é ficción e a poesía é realidade.

A literatura narra, describe, explica ou representa, e todo iso o fai dentro da ficción. A poesía non é ficción senón parte da vida, da nosa propia vida.

En poesía, con frecuencia trátase do noso sufrimento e do noso pracer, da nosa causa existencial.

Pola poesía convertemos o noso sufrimento en pracer. A poesía é unha realidade e unha conduta, e non é, necesariamente, unha representación, un ornamento ou unha actividade informativa.”

ANTONIO GAMONEDA, Poesía en la residencia

É SUFICIENTE

É suficiente

Gústanme as miñas mans

o delicado contorno das unllas

que nunca superan as xemas

así vou polo mundo

toco o que ignoro

pois para resgar a pel

co fel da túa mirada

é suficiente

Raquel Pazos

Vigo, 10 de agosto de 2012

O MALABARISTA

LEONARDO HERRERA

Dáme un punto de apoio e moverei o mundo.

Óleo sobre tea.

O  MALABARISTA

El ponse cada tarde no semáforo cos seus paus de malabarista e fai o seu papel unha e outra vez diante dos coches a intervalos dun minuto e mil sorrisos.

-Pobre tolo !  Virá pedir…

Vai moita calor e con resignación subimos os cristais. É difícil para moitos asumir este xeito de gañar a vida,  hai  maneiras máis  normais de vivir sen arriscar.

O tempo da función chega á súa fin; o semáforo ponse verde pero o tipo non pasa a gorra, entón é cando sorrimos os da vida asegurada. Damos gas e baixamos os vidros.

-Vaia calor !

Non somos mala xente, tan só temos todo escrito e nada sobre o papel.

Raquel Pazos

Madrid, 2 de xullo de 2012

PAXAROS NA CABEZA

PAXAROS NA CABEZA

Confeso que teño medo e asústame

deixar aberta a ventá

pois non é a primeira vez

que algún paxaro atrevido

pasa do peitoril para dentro

confuso talvez con esta claridade interna

achou a luz onde  bater as ás

tropeza coas paredes e busca unha saída que eu,

non son quen de propiciar

Raquel Pazos

Maio no Negra Sombra

                     

o amor non existe

O amor non existe

O amor non existe segundo  as  matemáticas

non existe o amor sen o quérote doce

ese quérote que sube sen voz polo peito

e quéimame os pulmóns

ascende por min co seu  facho nas mans

e síntome indefensa

paralízame as cordas vocais

que non son quen de pronunciar,

ata que chega ao vértice dos labios

e convértese en desexo.

Somos víctimas do azar e da intemperie

o amor por si só é unha palabra ridícula e fea

o amor non existe

Raquel Pazos

 Vigo, 6 de maio de 2012

Recorda que unha tarde de domingo de fai tempo

me dixeches

que esa noite escribirías un poema

-xa eras quen de acoutarme espazo e tempo

e deume medo

percorrín todos os andares, perdínme por estreitos corredores

-agora sei que hai anos subo e baixo polos versos dun poema

que nunca existiu.

Raquel Pazos

26 de marzo 

CÓMPLICES

CÓMPLICES

Somos

ese momento intenso

de fugacidade compartida

Vimos do mesmo  azar,

sopro que nos fendeu

e pese a todo non,

non somos vulnerables

Se  toca a rentes do chan

sabémonos manter

quedas no aire

Contigo xunto a min

sinto a ledicia

de pompas a estalar

Contigo xunto a min

sería como nacer de novo

Non, non demores máis,

chámame pronto.

Raquel Pazos Garrido

Vigo, 24 marzo 

Mustang con cepo

París, febreiro 2012 

Xa de volta,

afeita a andar todo o día pola rúa

afeita á palabra silenciada

á dor muda

á nena resignada na esquina

entre Clignancourt e Porte d’Orléans

cun canciño no colo e a vista perdida

agardando  esmola

dos que van a máis de trinta.

Inermes

de volta de todo,

o mundo xira…

inda que non se comprenda

que misterio terá?

afeitos como estamos

un  Mustang con cepo na beira da vía.

Raquel Pazos Garrido  
Febreiro 2012

Apuntamento MS-DOS

Raquel Pazos

Vigo  2012

HAI COUSAS QUE NON CAMBIAN

HAI  COUSAS  QUE  NON  CAMBIAN

Mellor estar calado

e o que calo está adherido

é unha mancha na pel

¡Vai lixeiriña mollar os pés

sobre os cantos do río!

E o que calo pasa inadvertido

por constante, como a auga.

Artificialmente

na fonte que está no medio da praza

a auga vai e ven

e ven e vai, sempre

a mesma auga

e todos caladiños

fixemos un mundo de papel

Tamén  as agullas do reloxo

non paran de se mover

e pasa o tempo así, detido.

En termos económicos

¡calemos pois!

¡pechade a billa!

que polo vertedoiro corre tanta auga desa,

desa que non volve.

Raquel Pazos Garrido 

Vigo, 11 de Xaneiro de 2012