NO PAÍS DAS MATEMÁTICAS

NO  PAÍS  DAS  MATEMÁTICAS

Despexar o X da ecuación,

aventura de vivir.

Oculto latexa

sempre a un mesmo lado

o aguerrido corazón

que busca imperturbábel

a máxica proporción,

-aventura de vivir-

Sabendo que únicamente así,

Descubrirá o valor da incógnita.

O COMIDO POLO SERVIDO

"O OLIMPO"

O COMIDO  POLO  SERVIDO

Algunha vez fuches miña

percorrín as túas abas brancas,

os outeiros escarpados

e biquei o cumio sen intimidación

Recoñezo o olor da nai terra

distingo e invádeme a súa presenza

rastrexo as pegadas coa prestancia do bo cazador

e aínda así, algunha vez, fun perdiz* ao sol.

Vigo, 2 decembro

*De acordo á Lenda Grega, a primeira perdiz apareceu cando Dédalo botou ao seu sobriño Perdix dende un monte, nun arrebato de ira.

As habilidades de Perdix, provocaron os celos de Dédalo, quen rematou empurrándoo dende o alto do templo de Atenea no Acrópole, pero a deusa, que favorece ao enxeño, viuno caer e cambiou o seu destino transformándoo nunha ave bautizada co seu nome: A Perdiz.

MAL ASUNTO

MAL  ASUNTO

A tod@s @s egoístas e interesad@s

 c@s que me levo topado

Cando impera o egoísmo

Sucede a ruína, a descoloración

o interese propio invade a retina

e a maldade tan abstracta ela

é unha mancha de viño tinto

derramado nos zapatos que non sae

por máis que a fregues.

Sucede a traizón

perdes cobertura e nin te ves

e alguén deixa pasar o tempo

e demora de máis,

o pouso do café

por ver se cambias.

Sucede que non che importa

que se instale a indiferenza

e vive acomodada no sofá

tan ancha

como estreitas son as canles

que levan ao insensíbel corazón…

Cando o egoísmo impera

Sucede que mentes máis que amas.

Vigo, 22 novembro 2014

PÉRDOME EN TI

Pérdome en ti

E sinto que bótome a andar polo sagrado

Son quen de desfacerme

E reinventarme

Por ti

Son vagalume ao sol

Sen espaventos

Con ser atea,

O teu amor será o meu cáliz

Raquel Pazos

Vigo, 31 outubro

BLOGUEIRAS, de lectoras, escritoras e blogs

No día de onte, Marta Dacosta, Vanesa Santiago e eu mesma, participamos nunha mesa redonda, organizada polo Centro de Documentación e Recursos Feministas de Vigo na que contamos a nosa experiencia como lectoras, escritoras e críticas e achegamos a nosa visión sobre este novo modelo de expresión e comunicación.

Meu agradecemento ao Centro de Documentación por brindarme esta oportunidade de facer máis visíbel e polo recoñecemento que isto supón para auga nos labios, ás compañeiras de mesa, boas faladoiras, e por suposto ao público asistente que se prestou a amenizar a xornada coa súa participación.

E CON TODO

E CON TODO

Aínda que esvaia con témperas

a toda cor, as crebas da tempestade

e chante nos días

máis de mil sorrisos

pola claridade que expanden os teus ollos

Aínda que vista con luvas de néboa as mans

que ansían…

e acepte vilmente

que a memoria me engane

Aínda que tire da sedela como unha rincha

a piques de fenecer

ávida de fame, con toda a miña forza

e suba á superficie contra toda tempestade

mil veces enganchada a este cálido anzol

totalmente desgarrador,

disque os peixes teñen escasa memoria

Aínda así, e con todo, son feliz

Cangas do Morrazo, 26 setembro

PLANICIE

"Planicie"

GEORGES BRAQUE

Pon todas as distancias xuntas,

unha detrás da outra

Así a desesperación será maior,

inmensa, irredutíbel.

Así o lóxico sería non te botar de menos

non estrañar a túa alegría perenne

O mundo sería entón unha enorme extensión,

uniforme, monótona, a terra chá,

unha clara e absoluta planicie

onde sería impensábel

que unha folla, tan só unha única folla

batese contra o cristal

Raquel Pazos

Cangas do Morrazo, 17 setembro

ANIVERSARIO

JOSÉ GORIS CUINHA -Imaxe

ANIVERSARIO

a José Goris

No día de onte celebramos o 50 aniversario

Enarboramos noites de pracer imaxinarias

queimamos as bandeiras

daquela patria imposta

a simboloxía foi causa de escarnio e maldicir

por un comezo máis afortunado

na segunda metade da vida

partimos o pan e partillamos o viño

sentímonos deuses e raíñas, donas de seu,

e así imos mantermos en pé

na estadía do noso soño sulagado

que arrebatador flúe polas veas

e nin unha gota, nin unha soa gota

deixaremos perder

por máis que manque e pese sobre nós

a eminente crucifixión.

Raquel Pazos

12 setembro 2014

Cangas do Morrazo

  

MEMORIA

"Hombre con cabeza llena de nubes"

SALVADOR DALÍ

MEMORIA

Elévasme

por un universo azul

Elévasme

a un tempo indefinido

Elévasme

maxicamente

Dásme ás

Perséguesme

coa querenza dunha puta triste

á que alguén un día deu

un pouco de amor

Raquel Pazos

Cangas do Morrazo, setembro

MAR CALADO

No silencio

enredada nas silveiras

meto o dedo na ferida

e a dor baixo dunha pedra

no fondo do mar

Cangas do Morrazo, 4 setembro 2014

COMEZO E FIN DE TEMPORADA

COMEZO E FIN DE TEMPORADA

Adeus dixen á illa

á grata sorpresa

das súas pendentes escarpadas

á profundidade máis íntima

que me acolleu, crepitante

suave e salvaxe a un tempo.

Adeus dixen á illa,

á que me desgarrou a punta de navalla

á que sempre hei de volver

calor, calor, calor e doce

plátano frito quente, veludo azul

na memoria, e pube

que me eleva á cordilleira

fronteira desexada

na que a vontade esvaro,

illa que me cerca.

Cangas do Morrazo, agosto 2014

HISTORIA DE AMOR

HISTORIA DE AMOR

Vigo, un total de case

trescentos mil habitantes

segundo as últimas estatísticas.

O amor é unha gota de aceite

nun vaso de auga.

Escasa, moi escasa a posibilidade

de podermos coincidir.

As luces da cidade reflicten

as teclas consagradas

dun piano sobre o mar

nelas entretéñome

son puro espellismo,

pompa de xabón.

Serache doado esquecer

que existo.

O ronsel que deixas, logo de amarte

dáme para vivir

mantenme a flote

Happy day for you

os meus mellores desexos

que sexas feliz, mon amour

Cangas, agosto 2014

Domíname

con máxima cobertura

Refaime

Tiras de min coma un guindastre

Elévasme por tan altas guías…

mais eu levo control

Despréndome

a pel da casca, cuestión de madurez

Gardas o olor do combustíbel

logo dun arranque forzado, e iso,

É iso

polo que gusto tanto de ti

VOLTA CICLISTA

VOLTA  CICLISTA

Quen non artellou

monecas desarticuladas

un brazo ou a perna fóra de lugar

e veña a darlle voltas,

quen non desmontou as rodas

ata chegar ao motor

por ver se os mecanismos

realmente funcionan

virar as costas á pantalla

ou mesmo rascar o nariz

no momento crucial da peli

porque non saibas que choro

A pel resgada

Vestixios de amor

A vida son etapas

Volta ciclista

cando caes, érgueste

o demais que perdura

e tatúa o corpo

son cicatrices

E FUN

E FUN

Eu fun amante

eu fun poeta

fun delirante

fun bolboreta

todo iso fun

e agora son memoria dun tempo

e fun efémera amor…

Decídeme

como deter un tempo que discorre

auténtico (quen todo deu), no verso

nunca escrito

(a quen xamais me quixo)

INVENTARIO

Non todos calamos igual

nin polo mesmo, todo conta

ás veces o silencio

é unha fibra de amianto

illante, incombustíbel e resistente

o chapapote nun océano inmenso

unha fenda profunda que doe

un último respecto

un pano branco ao sol

un grito na noite

unha chamada de atención

o amparo do indiferente

un ás debaixo da manga

é a gorida dos delincuentes

a arma letal dos intrépidos covardes

refuxio dos amores imposíbeis

porque o namorado canta

un muro de contención

unha mínima expresión

é unha casa grande pechada

para min, o silencio é todo canto vos dixen

canto vos levo dito, ollade

o silencio é todo menos calado.

"Buenos Aires"

JACQUELINE KLEIN TEXIER

Non quero desprenderme dos vellos pantalóns

por máis que me queden grandes

e nunca, nunca

quixera volver usalos

Nin das camisetas preferidas

que por aburrimento e desgaste

ocupan o fondo do armario

o pouso do corazón dá para todo

As paredes da casa manteñen

regueiros de pasadas humidades

E non quero  ser pegada na area que borre o mar

por máis que estea de moda

e indique liberación

Son presa de cada molécula que amo

e aínda así podes marchar

a casa non fica baleira sen ti

Por máis que foi usada

na maleta levas o olor das bólas de naftalina,

pequenas ilusións…

Para cando volvas, se volves

repararás na miña roupa máis estreita

e as paredes do cuarto

seguirán da mesma cor

A DIARIO

A diario

Entre as sabas sóñote

famélica, coa textura branda

e a masa a medio facer

dun pan quente

Síntote desde o comezo

abalándote o vento que acougo

serena na seara

a debullar

ABRENTE

ABRENTE

Traede os sachos, fouces e forquitas

se non tendes, vinde detrás

pisando a terra,

hai que achandar

se aínda nos quedan folgos

recolleremos as pedriñas para abeirar

e que as malas herbas non medren

neste camiño, que temos por construír

Raquel Pazos