PLANICIE

"Planicie"

GEORGES BRAQUE

Pon todas as distancias xuntas,

unha detrás da outra

Así a desesperación será maior,

inmensa, irredutíbel.

Así o lóxico sería non te botar de menos

non estrañar a túa alegría perenne

O mundo sería entón unha enorme extensión,

uniforme, monótona, a terra chá,

unha clara e absoluta planicie

onde sería impensábel

que unha folla, tan só unha única folla

batese contra o cristal

Raquel Pazos

Cangas do Morrazo, 17 setembro