 |
| François-Édouard Picot |
UN
CUARTO PARA DOUS
Ela quería estar
presente no seu universo
ser alguén importante
unha tatuaxe na súa
pel
participar dos seus
soños
compartir a ilusión
e manter un espazo
común,
algo máis que un fío
de auga
na estiaxe da memoria
un cuarto para dous
alguén a quen
contarlle o ruído
que fai a chuvia
ao bater no cristal
Non sei se isto é amor
un desatino cruel do
alado cupido
non o sei
pero non foi posible
O certo é que a el
moléstalle a súa presenza
baixo as sabas apenas
se respira
xa non lle alcanza o
aire
mais decide agardar en
silencio
a que se afaste ese
mosquito impertinente
que é o que para el é
unha imposición
forzosa
unha leve irritación.
Sem comentários:
Enviar um comentário