SERÁ QUE NON ESTÁS…

Coimbra, Abril de 2011

Tes o toque especial dunha  gravata alegre

que  consegue desviarme da conversa do grupo

para te seguir  coa mirada  na distancia.

Seica teño o  don do espectador

e aínda que o filme mil veces se repita

non podo evitar desde a butaca

contemplar esa última escena

pecho os ollos e  recordo

o xeito prudente  e sublime

que tivemos para nos despedir.

Nesta perspectiva que manteño tenaz

será que non estás…

pero recoñézote

aínda cando

non somos maís que dous estraños

que se cruzan na rúa.

A renuncia é unha fenda escura e fría

pola que tiven que botarme a andar

costa arriba en dirección contraria

Raquel Pazos Garrido