NA CORDA

NA CORDA

Que acrobacia, a vida

e a súa capacidade por remontar

volver emprender o voo

e ilusionarse

Adeus dixen á area mollada

que non fará cemento para edificarme

e secarase inerme ao sol

Adeus á axenda telefónica, memoria dun tempo

os que non queren oír, a quen non debo ver

o seu nome estampado unha cicatriz

Adeus ao reloxo parado que mantiña o meu pulso

constante na maior das aceleracións previstas

o teu corpo xunto ao meu

Adeus dixen honorablemente ao horror

á correspondencia errada

ó campo de lamentacións

onde tanta fidelidade sepúltame

Agora queda facer certas as miñas palabras

tan sentidas, levantar con elas e levantarme

construír un muro e remontarme a súa altura

e desde alí, desde o cume, lanzarme en picado

facer da caída un espectáculo

a pirueta xenial, o público emocionado,

levantar paixón, niso consiste a vida

a maior das extravagancias posibles

non foi amarte

foi caer de pé

sen rede.