ASÍ   AS  COUSAS

A vila foi medrando programadamente segundo os intereses dun  único gobernante vil, como non podía ser doutro xeito,  que prometeu na campaña electoral,  preto das eleccíóns, vivendas  a un prezo módico coa particularidade especial de levalas a cabo na  zona  da vila que auguraba o maior futuro turístico.

Así foi como Nabeira  viu a luz,  cunha estrutura circular plenamente plasmada nos planos do arquitecto mellor valorado polo equipo de goberno, e nos que con claridade se diferenciaban as zonas de vivendas sociais, de bloque pintado a unha soa cor,  doutras que gozaban amais das  vistas cara a beira do mar, dunha construción mellor acabada, con deseño de  vangarda e iso si, todas elas,  as indixentes e as fastosas, con non máis dunha  ducia  de andares de altura.

Esta rigorosa estrutura circular, xiraba  a rentes dunha grande extensión  central  de grava, onde ben definida a fonte e os bancos,  a diversión de pequenos e maiores estaba asegurada.

Unha única rotonda gobernaba o tráfico e permitía os cambios de dirección, e forzosamente a entrada e saída de Nabeira pasaba por bordeala.

 Ao principio a terra revolta, terróns escuros dispersos pola superficie ,  ao criterio do legón do funcionario de turno, encargado de adecentar,  o que no futuro sería o celme da decoración, punto culminante de atención e obxecto de inauguración,  foi ao cabo dos días mudando,  distinguíndose no centro,  un pequeno montículo que ía apuntando coma se a terra estivera preñada e a punto. . . ata que agromou,  ninguén sabe como nin porqué, a man pechada.

O certo é que ninguén entende no vecindario,  se a man pechada que brotou entre os terróns,  é a man dun xigante recén que apreta o puño pola dor, coa  carraxe de non ter biberón,  ou  se é o símbolo de victoria que lle naceu a Nabeira  porque o equipo local de fútbol finalmente logrou pasar á primeira división. Quen sabe?

    Texto, Puño e Foto de Raquel Pazos Garrido