Miro nos rostros consternados
de Pompeii abrasada
a forza arrasadora do
Vesubio
a traxedia inesperada
corre a mares de lava
polas vías de pedra
que a atravesan
e renxen os carros
e oubean intensamente
as lobas no lupanar
por dar pracer tamén
nun último intento
antes da inhalación
letal.
Oh! bela Pompeii
desvastada
aínda así e todo
conquistas
as túas ruínas gardan
a esencia
de canto perdura
e síntome cativa
contigo comparto o que
son, o que amo
e o diario da vida
escrito nos muros.
Raquel Pazos
Sem comentários:
Enviar um comentário