Neno de Tánger

    “- Cómprame algo…cómprame algo.

O neno levaba uns cabaliños de madeira na man.

     - Non.

     - De onde es?

     - De Galicia, respondín.

     - Ah, ao Norte?

     - Si.

     - Despois,  despois me compras,   despois Si.

     - Dame ese reloxo, ese reloxo azul que levas.

     - Non, non podo.

     - Cómprame algo… cómprame algo.

     - Non.

     - Cómprame algo… pensa nos teus fillos…

     - Cómprame algo… Galicia, cómprame algo…

     - Galicia, pensa en min”.

Apenas consigo subir ao autocar entre pulseiras de cobre, espellos dourados…

O neno aínda me mira impasible,  tras do cristal,  

cos cabaliños na man. 

8 de Setembro 2011